Ceramika – to sztuka wypalana w ogniu. Naczynia i przedmioty, modelowane rękami człowieka z gliny i mas glinianych, wypalane i utrwalane w wysokiej temperaturze zachowują swój kształt na tysiące lat.
Słowo ceramika wywodzi się od greckiego słowa keramos, które tłumaczy się jako ziemia, glina garncarska, korzenie tej sztuki sięgają jednak wielu wieków przed powstaniem greckiej cywilizacji.
Historia ceramiki sięga już paleolitu, a na terenach Polski ceramiczne przedmioty powstawały około 5 tysięcy lat przed naszą erą.
Sztuka ceramiki artystycznej rozwijała się przez wieki. W VII wieku w Chinach została wynaleziona porcelana, rodzaj lekkiej, delikatnej ceramiki. W VIII wieku w Europie również odkryto tajemnice wytwarzania porcelany i zaczęły powstawać manufaktury oraz fabryki, w których wytwarzano „białe złoto”.

KALENDARIUM

W 1710 roku powstała w Miśni pierwsza europejska manufaktura porcelany
W 1770 roku w pałacowej kuchni król Stanisław August Poniatowski
jako pierwszy w Polsce przeprowadził pierwsze próby wyrobu porcelany.
Powstałe wyroby nazywano ” fajansami belwederskimi „.
W 1803 roku Michał de Mezere założył w Baranówce fabrykę porcelany i fajansu.
W 1854 roku powstały pierwsze zakłady ceramiczne w Lubaniu.

W 1987 roku przy ówczesnym
Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej Curie
w Czechowicach–Dziedzicach, w ramach Ogniska pracy Pozaszkolnej,
powstała PRACOWNIA CERAMICZNA
gdzie młodzież uczyła się podstaw lepienia i toczenia naczyń.

DZIŚ
PRACOWNIA CERAMIKI ARTYSTYCZNEJ
prowadzona w ramach działalności
Powiatowego Ogniska Pracy Pozaszkolnej „ART.”
w Czechowicach-Dziedzicach,
ma zaszczyt zaprosić na wirtualną wystawę ceramik, wykonanych indywidualnie, a także w ramach warsztatów ceramicznych, przez nauczycieli Powiatowego Ogniska Pracy Pozaszkolnej „ART.”, pod tytułem: „WSPÓLNE PRZESTRZENIE – CERAMICZNE IMPRESJE”

Podążając razem z nami szlakiem sztuki wypalanej w ogniu, niech prowadzą Was słowa Władysława Tatarkiewicza:

„ […] sztuką nazywa się ten rodzaj produkcji ludzkiej, który zmierza ku pięknu i osiąga je.
U podłoża tej definicji leży przekonanie, ze piękno jest intencją sztuki, jej celem, osiągnięciem, naczelną wartością, cechą rozpoznawczą…”
Władysław Tatarkiewicz Dzieje sześciu pojęć